عکاسی نوزادی

واکنش های حرکتی نوزاد ابتدا به طور غیر ارادی بوده و به مرور با افزایش سن و پیشرفت مهارت حرکت در نوزادان کم رنگ تر شده تا حدی که محو شود.

نوزاد موقعی که ترسیده باشد، دست و پای خود را باز بسته می کند.

موقعی که گردن نوزاد به یک سمت شروع به چرخش می کند، بازوی همان سمت باز می گردد و در همان زمان بازوی مخالف جمع می شود.

نوزاد می تواند با دست و پای خود در هر دو طرف به طور هماهنگ حرکت کند.

نوزاد  زمانی گردن خود را کمی بالا که نوزاد روی شکم بخوابد.

حالا نوزاد می تواند سر خود را بالا گیرد و به کمک فشار بازوها، بدنش را بالاتر بگرد.

زمانی که نوزاد به حالت نشسته قرار گرفته توانایی کنترل سر خود را دارد.

نوزاد توانایی اینکه دست خود را دراز کند و چیزی را بردارد پیدا می شود.

نوزاد غموما  با دو دستان خود اسباب بازی ها را می گیرد و در دهانش می گذارد.

نوزاد در این زمان در هنگامی که نشسته است، به خوبی گردن خود را کنترل می کند.

زمانی که نوزاد روی شکم خوابیده است، با بازوی خود سر و سینه اش را بالا نگه می دارد.

نوزاد سر و سینه اش را از زمین بلند می کند و برای این کار از دستش به عنوان تکیه استفاده می کند.

نوزاد می تواند بدون کمک دیگران بنشیند.

نوزاد می تواند به کمک دیگران بایستد و در حالت ایستاده با کمک می تواند بدن خود را بالا و پایین ببرد.

رفلکس های نوزادی (مثل مشت کردن دست)کم کم از بین می روند.

نوزاد دستان خود را جلو می برد و اشیا را با کف دست خود بلند می کند.

نوزاد می تواند از پشت به جلو و از جلو به پشت بچرخد.

بیشتر کودکان بین 7تا 10 ماهگی چهار دست و پا رفتن را یاد می گیرند؛ اما برخی از کودکان مستقیما به مرحله راه رفتن وارد می شوند.

در این سن کودک می تواند در حالی که به چیزی تکیه داده است، بایستد.

کودک یاد می گیرد زانویش را خم کند و چمباتمه بزند تا بتواند از حالت ایستاده به حالت نشسته در بیاید.

کودک می تواند بدون تکیه برای چند ثانیه بایستد و ممکن است بتواند در حالی که دستش را گرفته اید راه برود و نخستین قدم های خود را بردارد. در جدول زمانی راه رفتن کودک نکات مهم بیشتری در این مورد یادآوری شده است.